خیلی کوتاه:
خیلی پیش میاد که هِی افسوس گذشته رو می خوریم! مثلا دوستان هم نسل من که چیزی از شاه قدر قدرت ندیده اند حسرتش رو می خورند. یادشون میره که بابا جان این شاه نبود که ایران رو آباد می کرد. اونم یکی بود مثل همه اونهای دیگه! گویا علی اف.شاری بود که توی یه تحلیلی نوشته بود شاه هر وقت می دید وضع خرابه و موقعیتش در خطره قدرت می داد به یک نخست وزیر مصلح بعد که همه چی به سامان می رسید دوباره او رو می انداخت دور و قدرت رو خودش به دست می گرفت و همه چی رو همونطوری می کرد که بود! کاری که با مص.دق کرد، با ارد.شیر زا,هدی کرد، با امینی کرد و ...
داشتم کتاب رابطه رو گوش می دادم و دکتر مصفا آخرهای این کتاب جواب خوبی میده به مایی که همیشه حسرت اونی که نداریم و نیست رو می خوریم! مثال جالبی هم می زنه و میگه اونی که مثلا به عشق قبلیش نرسیده یا از همسرش جدا شده و همه اش فکر می کنه الان خوشبخت نیست و با همون قبلی می تونست خوشبخت بشه، صرفا یه ایده آل گراست. و هرچی رو که در دسترسش نیست فقط خوبیهاش رو برای خودش به شکلی غیر واقعی خیال بافی می کنه و به شکلی ایده آل می سازه. دکتر مصفا معتقده که این قبیل آدمها اگر همین الان از زن فعلیشون طلاق بگیرن و با قبلی دوباره زندگی کنند در زمان کوتاهی باز دلشون هوای آن دیگری رو می کنه و می اندیشند که با اون یکی می شد خوشبخت تر بود!
یادم باشه بقیه استادها چی هستند یا پروژه های دیگه چی می تونستند باشند، مهم نیست. مهم اینه که من الان اینجایی که هستم درست عمل کنم و نشان بدم که لیاقتش رو دارم. اگر من برای همین وضعیت به اندازه کافی خوب نیستم، چطور ادعا می کنم که جایی دیگر و جوری دیگر، بهتر می بودم؟
نکته ی بسیار مهمی رو اشاره کردی. هر تعییری اول باید از خودمون شروع بشه. اکه اینجایی هستیم که هستیم یعنی ما به کائنات نشون دادیم که لیاقت ما اینه. یا اینکه این درسیه که کائنات تشخیص داده واسه ما پیش نیازه. یه عالمه ممنون. برم برسم به کارهام و کم غر بزنم.
من که ندیدم تو غر بزنی.
ولی اینقدر که من به خودم قول میدم کم غر بزن باز تا به هر کی می رسم در دلم باز میشه و آبروی این استاد رو به باد میدم .... ای بابا همه خواننده های این دکتر مصفا مثل من باشند امیدی نمی ماند!